fəcr

is. <ər.>

1. Səhərin çox erkən, günəş çıxmazdan əvvəlki çağı, dan vaxtı. Fəcrin saf havası dolur içəri; Kəndi seyr eləyir. . . Oyanır həyat. B. V.. Fəcrin qızıl rənglərilə boyananda mavi göylər; Dünyanın hər tərəfindən anaların səsi gəlir. N. R..

2. Dan vaxtı göydə görünən qızartı və aydınlıq. O baxışlarda fəcrdən parlaq; Bir ziya var buluddan daha saf. A. Ş..